In april van dit jaar behoorden wij tot de groep ‘gelukkigen’ die met een repatriëringsvlucht vanuit Nieuw -Zeeland naar Nederland gehaald werden. We zaten net in de 4e maand van een reis die 6 maanden zou duren en waren vanuit Zuid-Oost Azië en Sydney zo rond half maart naar Christchurch gevlogen. Op Bali hadden we, begin maart, wel iets gezien over corona, maar we hadden het druk met zwemmen en eten en waren het ook snel weer vergeten. Ook in Sydney was er begin maart nog weinig aan de hand en zo togen we volgens plan naar Nieuw-Zeeland.
Koud hadden we onze camper opgehaald, toen de een van strengste restricties ter wereld ingevoerd werden. Jochem en ik keken elkaar vertwijfeld aan; wat moesten we nu en wat mochten we überhaupt nog? We besloten om in die camper te springen en plankgas het eiland over te gaan om toch nog wat te kunnen zien. We hadden zelf al bedacht dat als er opgeschaald zou worden we stil zouden moeten gaan staan, dus konden we maar beter vaart maken zolang het nog mocht.
We kregen gelijk en moesten de camper na 2 weken rijden stilzetten. Verplaatsen mocht niet meer, behalve om naar de supermarkt te gaan. Daar stonden we, op een camping bij Lake Tekapo (er zijn écht slechtere plekken) en met tegenzin maakten we een plan van aanpak.
De Nederlandse Ambassade
Een week eerder hadden we al gebeld met de Nederlandse ambassade in Wellington. Wat wisten zij van Nederlanders in Nieuw-Zeeland, was het beter om naar huis te gaan (toen kon het nog) of zou het allemaal wel loslopen aangezien onze camper ons ‘huis’ was en we gewoon konden genieten van onze reis? Aan de hand van dat gesprek besloten we te blijven, maar wel onze namen door te geven. Van een repatriëring was op dat moment nog geen sprake. Op de ambassade werd wel een lijst bijgehouden van bellers, voor ‘je weet maar nooit’. Zo gezegd zo gedaan, bovendien downloaden we op hun aanraden de app van Buza.
Contact met reizigers
Na een paar dagen op de camping besloten we toch maar eens om ons heen te kijken naar hoe anderen erin stonden. Onder de paar campinggasten die er waren, de meesten Europees, begonnen er wat geruchten te gaan over een eventuele repatriëring. Hoewel wij daar op dat moment nog niet zo’n oren naar hadden (ijdele hoop dat we na een week of wat terug naar normaal konden), kon op de hoogte blijven geen kwaad. We werden lid van de Facebook groepen Dutch in New Zealand en Gestrande Reizigers.
Bijzondere Bijstand
Eind maart, toen we al een week stilstonden, kregen we de eerste emails van familie, en de oproep aan gestrande reizigers om zich aan te melden op bijzonderebijstand.nl. De ANWB zou zich gaan bezighouden met het inventariseren van de hulpvraag voor het geval er repatriëringsvluchten gepland zouden gaan worden. We schreven ons in met de gedachte dat het nog wel even zou duren. We hadden het nog best naar one zin op de camping, maar zagen ook in dat nog een aantal weken (of zelfs maanden) in een camper met een naderende winter geen ideale situatie was. Bovendien moest die camper ook weer ingeleverd worden.
Op 2 april kregen we de eerste email naar aanleiding van onze inschrijving, en moesten we bevestigen of we nog steeds weg wilden, of we van Auckland of Christchurch wilden vliegen en wie we waren. Op 4 april kregen we de tweede mail met de vraag niet te bellen of te mailen maar rustig af te wachten, er waren meerdere vluchten en er moest een indeling gemaakt worden.
Op 7 april werden we ’s avonds gebeld; er was plek op de vlucht van 9 april naar Amsterdam. Wilden we nog mee? Dat wilden we. We gaven telefonisch onze gegevens door en hingen een beetje verdwaasd op. We gingen naar huis. Toch nog ongepland en er moest opeens een hoop geregeld worden.
We kregen een email met de vluchtgegevens en een brief van de ambassade voor de politie mochten we aangehouden worden omdat we op de weg zaten. We besloten om de 8e al te gaan rijden aangezien het camper depot vlakbij het vliegveld zat en we om 9 uur de volgende ochtend op het vliegveld moesten zijn. We werden inderdaad aangehouden (en weer doorgelaten) en reden naar familie van Jochem die vlakbij Christchurch woonde en waar we op de oprit konden parkeren en overnachten. Vroeg de volgende ochtend maakten we de camper schoon en reden naar het vliegveld.
De repatriëringsvlucht
Om 9 uur ’s ochtends meldden we ons op de luchthaven van Christchurch. We mochten niet naar binnen, maar moesten aansluiten in een lange rij mensen. Per reisgezelschap werden we binnengelaten om bij een tafeltje waaraan ambassadepersoneel zat, je naam te laten afstrepen op een excel lijst. Back to basics! Een ticket kregen we pas in Sydney, vandaar. Bij de incheckbalie was er een kleine chaos, aangezien ze nog steeds geen akkoord hadden op de check in omdat het luchtruim nog niet open was.
Na ruim een uur wachten konden we dan toch onze bagage afgeven en door de douane. Bij de gate stonden dozen met water en snacks, gezien alles dicht was. De vlucht naar Sydney was weinig spannend, behalve dat ze in Sydney nog niet klaar voor ons waren en we ook daar onze namen op een excel printje moesten afstrepen. Pas na een uur konden we het vliegtuig uit.
Bij de transferbalie kregen we een ticket Sydney-Kuala Lumpur-Amsterdam en konden we verder. De winkels die nog open waren in Sydney waren hun inventaris aan het weggooien, en zo kregen we allemaal een bijna gratis lunch.
Bij de gate werden we welkom geheten door de KLM bemanning en kapitein, die het zelf ook allemaal spannend vonden, voor de meesten was dit ook hun eerste repatriëringsvlucht. We kregen te horen dat we geen service kregen aan boord behalve 2 keer een warme maaltijd en we het verder moesten doen met een snack-zak.
De 8,5 uur durende vlucht naar KL was lang, des te meer omdat we in Kuala Lumpur uit het vliegtuig moesten, onze bagage opnieuw moesten inchecken, paspoort opnieuw moesten laten zien en alle kinderen wakker geworden waren en niet blij. Bovendien moesten we nog 13 uur. Wij waren verschrikkelijk blij dat we nog een upgrade naar economy plus hadden gekocht, waardoor we iets meer ruimte hadden en ook niemand naast ons kregen.
Ondanks het feit dat er geen koffie en alcohol geschonken werd aan boord hebben we het overleefd, al kwamen we, zonder overdrijven, gebroken aan op Schiphol.
In het kort
- Bel de ambassade en laat je in het systeem zetten
- Download de Buza app
- Hou nieuwssites en de app in de gaten
- Schrijf je in voor een eventuele repatriëring
- Hou contact met andere reizigers via Facebook of Whatsapp groepen
- Onthoud dat je niets te kiezen hebt. Take it or leave it. (Letterlijk)
- Laat je niet gek maken door geruchten en paniekzaaiers!
Toen we besloten om Nieuw-Zeeland toe te voegen aan onze reisplannen, was er 1 voorwaarde: we zouden onder geen beding in 1 keer terugvliegen naar Nederland. We wilden per se niet die vlucht van 30+ uur in een keer maken, maar zouden al landen hoppend, zoals we ook gekomen waren, teruggaan om de reis te onderbreken.
Dat is dus niet helemaal gelukt. We braken onze reis af na 4 maand in plaats van 6 en hoewel we dat in het begin lastig te verkroppen vonden (de omvang van de Covid pandemie was nog onduidelijk) rekenen we onszelf tegenwoordig gelukkig dat we tot op laatst onbezorgd hebben kunnen reizen. Wie weet of dat ooit nog terugkomt op die manier?
Een repatriëring is niet leuk. Het zorgt voor stress, onduidelijkheid, er moeten keuzes gemaakt worden en uiteraard hou je er geen rekening mee dat je reis of vakantie zo eindigt. En toch, hoe chaotisch ook, beseffen we hoeveel geluk we hebben gehad. We zijn reizigers tegengekomen die écht vast zaten en wiens land niets regelde, en Nieuw-Zeeland (en veel andere landen!) hield weinig rekening met toeristen.
Het ambassadepersoneel in Auckland was ontzettend vriendelijk, de vluchten waren goed geregeld en we werden toch maar naar huis gehaald. Gratis? Nee, we betaalden €900 per persoon. Dat was hoogstwaarschijnlijk een stuk minder dan wanneer we zelf een ticket geboekt hadden, dus ook niets om teleurgesteld over te zijn!
Toen we landden op Schiphol zeiden we tegen elkaar dat we nooit meer zo ver zouden vliegen, we waren er wel even klaar mee. We hadden niet zoveel van Nieuw-Zeeland gezien als we gehoopt hadden, maar dat was dan jammer. Daar zijn we intussen iets van teruggekomen (het was toch wel heel bijzonder en mooi), dus wellicht zijn we over een jaar of wat alles weer vergeten en doen we het toch weer!